Otóż ustawodawca wskazuje, że termin ten biegnie od momentu nabycia prawa do rozporządzania tym towarem jak właściciel. Dopiero, zatem zaistnienie sytuacji, w której podmiot będzie posiadaczem samoistnym danej rzeczy będzie powodowało, że termin 6 miesięcy rozpoczyna swój bieg. Największe znaczenie ma to w odniesieniu do umów leasingu i stosunków prawnych o podobnym charakterze (takich jak najem i dzierżawa). Dopiero, bowiem z momentem przeniesienia własności danej rzeczy, podatnik staje się jej posiadaczem samoistnym. Fakt używania jakiegoś towaru przez czas trwania np. umowy leasingu, nie wlicza się do granicznych 6. miesięcy skutkujących uznaniem danego towaru za używany.
Należy pamiętać jednak, że przed zmianą przepisów ustawy o VAT w zakresie towarów używanych (tj. przed 1 stycznia 2009 r.), nie było konieczne nabycie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, aby zaczął biec okres 6 miesięcy używania danego towaru. Zgodnie, bowiem z poprzednio obowiązującą regulacją, koniecznym było jedynie używanie towaru przez podatnika dokonującego jego dostawy przez co najmniej pół roku. Powodowało to, że (na gruncie starego stanu prawnego) oba przypadki wskazane w powyższych przykładach kwalifikowały się do zastosowania omawianego zwolnienia od VAT (o ile zostały spełnione pozostałe, niezbędne przesłanki).
Zauważyć trzeba także, że okres używania towaru nie musi posiadać znamion ciągłości. Oznacza to, że czas w jakim podatnik używał towar (jak właściciel), nie musi składać się z sześciu miesięcy, które następują bezpośrednio jeden po drugim. Do możliwości zastosowania zwolnienia znaczenie ma wyłącznie to, czy upłynął termin 6 miesięcy używania towarów - w ogóle.
Warto pamiętać, że o ile istnieje definicja legalna towarów używanych, to nie znajdujemy już takiego odpowiednika pojęcia „używania towaru”, którym przecież prawodawca również się posługuje. Dlatego też na potrzeby interpretacji wskazanego przepisu, należy posłużyć się znaczeniem pojęcia „używać” w rozumieniu słownikowym. Tam z kolei odnajdujemy, że „używać” oznacza „zastosować coś jako środek, narzędzie”.
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 marca 2009 r. (sygn. akt I FSK 71/08) wskazał także, iż:
(…) Użyte w art. 43 ust. 2 pkt 2 uptu sformułowanie „okres używania przez podatnika” nie pozostawia zdaniem NSA wątpliwości, że chodzi w tym przypadku o faktyczne używanie towarów przez podatnika. Wykładnia systemowa wewnętrzna regulacji definiujących towary używane, przemawia również za takim rozumieniem art. 43 ust. 2 pkt 2 uptu.
W podobnym tonie NSA orzekł także w wyroku z 25 listopada 2008 r. (sygn. akt I FSK 1127/07), w którym stwierdził, że:
(…) Używanie jest w istocie stanem faktycznym a nie prawnym, przez co nie można do niego odnosić uprawnień podmiotowych o charakterze cywilistycznym, jak czyni to w gruncie rzeczy sąd pierwszej instancji. W konsekwencji, skoro przepis ustawy podatkowej (pkt 2 ust. 2 art. 43 uptu) wymaga dla nadania towarowi charakter towaru używanego, aby towar inny aniżeli budynek, budowla bądź ich część był używany przez podatnika przez prawem określony czas to przyjąć należy, że używanie, jako faktyczny stan dotyczący towaru (rzeczy), wykonywać musi sam zbywający towar podatnik, a nie osoby trzecie w ramach przysługującego podatnikowi władztwa nad towarem (rzeczą). Innymi słowy „używanie”, o którym mówi ustawa o VAT rozumieć należy, jako faktyczne posługiwanie się towarem przez podatnika dokonującego jego dostawy.
Odpowiedź udzielona: 19 kwietnia 2011 r.
http://ksiegowosc.wip.pl/vat
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz